GİRİŞ ve AMAÇ: Bu çalışmanın amacı, Hyflex EDM ve WaveOne Gold döner sistem eğelerin döngüsel yorgunluğa bağlı kırılma dirençlerinin simule ani apikal kurvatürde karşılaştırılmasıdır.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Bu çalışmada 10 adet Hyflex EDM OneFile (25/0408) ve 10 adet WaveOne Gold Primary (25/07) eğe kullanıldı. Eğeler kurvatür açısı 90°, kurvatür yarıçapı 2 mm olan yapay kanallarda test edildi. Tüm eğeler önerilen hız ve tork değerlerinde 37°C sıcaklıkta kırılıncaya kadar kullanıldı. Kırılma zamanı 1/100 s dijital kronometre yardımıyla ölçüldü. Veriler kaydedildi ve %5’lik anlamlılık eşiği ile bağımsız örneklem t-testi kullanılarak karşılaştırıldı.
BULGULAR: Kırılıncaya kadar geçen ortalama süre WaveOne Gold grubu için 98.40 ± 19.93 ve Hyflex EDM grubu için ise 183.50 ± 35.33 saniye olarak bulundu. Hyflex EDM OneFile eğeler, WaveOne Gold Primary eğelere göre daha uzun sürede kırıldı ve aralarındaki fark istatistiksel olarak anlamlı bulundu (P<0.05).
TARTIŞMA ve SONUÇ: Elektrik boşaltımı ile işleme yöntemi ile üretilen Hyflex EDM NiTi eğeleri, WaveOne Gold eğelerine göre döngüsel yorgunluğa karşı daha dirençli bulundu.

INTRODUCTION: This study aimed to compare the cyclic fatigue resistance of Hyflex EDM and WaveOne Gold rotary instruments in simulated abrupt apical curvature at body temperature.
METHODS: A total of 10 Hyflex EDM OneFile (25/04-08) and 10 WaveOne Gold Primary (25/07) instruments free of visible defects were selected after inspection. Instruments were tested in an artificial canal having an angle of curvature of 90° and a radius of curvature of 2 mm. The instruments were rotated at speed and torque values recommended by manufacturers at 37°C until fracture occurred. Time required for fracture (TF) was recorded with a 1/100 s digital chronometer. The TF and fractured fragment length data were statistically analyzed using t-test with significance threshold of 5%.
RESULTS: The mean TF value was 98.40 ± 19.93 seconds for WaveOne Gold group and 183.50 ± 35.33 seconds for Hyflex EDM group. Hyflex EDM OneFile instruments fractured in a longer time period than WaveOne Gold instruments and the difference between them was statistically significant (p<0.05).
DISCUSSION AND CONCLUSION: Hyflex EDM OneFile instruments, which are produced with electric discharge machining, were found to be more resistant to cyclic fatigue than WaveOne Gold instruments.

GİRİŞ ve AMAÇ: Bu çalışmanın amacı ozon gazı ile yapılan ağartma işleminin Munsell renk sistemindeki renk değişim bileşenleri üzerine etkilerini hidrojen peroksit ile karşılaştırmalı olarak değerlendirmektir.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Sığır üst çene birinci keser dişlerinden bukkal kesit alınarak 24 epoksi rezin diş örneği hazırlanmıştır. Örneklerin başlangıç renk ölçümü spektrofotometre kullanılarak ölçülmüştür. Örneklerin tamamı çözünebilir kahve içeren renklendirici solüsyonda 96 saat süreyle etüvde bekletilmiştir. Renklendirilen örnekler ağartma işlemleri için rastgele iki gruba ayrılmıştır. Renk ölçüm işlemi tekrarlanmıştır. Ağartma uygulaması %35 hidrojen peroksit içeren ofis tipi ağartma materyali ve ağartma işlemi özel ayarı olan 600 ppm ozon gazı üretebilen dental ozon jeneratörü kullanılarak gerçekleştirilmiştir. Renk ölçümü tekrarlanmıştır. L*, a*, b* değerleri kullanılarak ΔE, ΔL*, Δa* ve Δb hesaplanmıştır. İstatistiksel değerlendirmede Shapiro-Wilk, Levene, Friedman ve Mann-Whitney U testi kullanılmıştır (p<0,01).
BULGULAR: Her iki ağartma materyali de etkin bir ağartma sağlamıştır (ΔE>3,7). Ağartma grupları arasında ΔL* ve ΔE arasında istatistiksel olarak anlamlı farklılık bulgulanırken (p<0,01), Δa* ve Δb* değerlerinin istatistiksel olarak benzer olduğu gözlemlenmiştir (p=0,950, p=0,080).
TARTIŞMA ve SONUÇ: Ozon gazı etkin bir ağartma sağlamıştır ve rengin daha beyaz algılanmasındaki en önemli bileşen olan *b değerini hidrojen peroksite benzer şekilde değiştirmiştir.

INTRODUCTION: This study aims to evaluate the effects of ozone on color parameters of the Munsell color system in comparison with hydrogen peroxide.
METHODS: Twenty-four samples were prepared from the buccal surfaces of bovine maxillary incisors. The initial color of the samples was measured with a spectrophotometer. All samples were incubated for 45hours in a discoloration solution containing instant coffee. Color measurements were repeated. The samples were randomly divided into two groups (n=12). Bleaching procedures were carried out using office-type bleaching material containing 35% hydrogen peroxide and a dental ozone generator has a special bleaching setting capable of producing 600 ppm ozone gas. Color measurements were repeated. ΔE, ΔL *, Δa *, and Δb were calculated from L*, a* and b* values. Statistical evaluation was performed with Shapiro-Wilk, Levene, Friedman, and Mann Whitney U tests (p <0.01).
RESULTS: Both bleaching materials provided effective bleaching (ΔE> 3.7). Among the bleaching groups, a statistically significant difference was found between ΔL * and ΔE (p <0.01), while Δa * and Δb * values were statistically similar (p = 0.950, p=0,080).
DISCUSSION AND CONCLUSION: Ozone gas provided effective bleaching and changed b* value, the most important parameter in the perception of the tooth color whiter, similar to hydrogen peroxide.

GİRİŞ ve AMAÇ: Acil tıp ve çocuk hastalıkları servisleri ile aile sağlığı merkezleri’nde görev yapmakta olan doktorların ağız-diş sağlığı hakkındaki bilgi, tutum ve davranışlarını değerlendirmektir.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Çalışma kapsamında veriler, toplam 85 hekime yüz yüze uygulanan anket yöntemiyle elde edildi. Anket formu demografik bilgiler, ağız-diş sağlığı ile ilgili tutum ve davranışlar ile ağız sağlığı konusundaki bilgiyi ölçen soruları içeren üç bölümden oluşturuldu. Tanımlayıcı istatistiksel analiz ve ki-kare testi kullanıldı.
BULGULAR: Araştırmaya katılan doktorların %90.6’sının daha önce ağız-diş sağlığına yönelik bilgi almadığı ve %80’inin ağız-diş sağlığı konusundaki bilgilerini yeterli görmediği saptandı. Süt dişlerindeki çürüklerin tedavi edilmesi gerektiğini düşünen hekimler (p=0.01) ve çocuklarda ağız ve diş temizliğine doğumdan itibaren başlaması gerektiğini düşünen hekimler (p=0.045) ile uzmanlık dalları arasında istatistiksel açıdan anlamlı bir ilişki gözlendi. Ayrıca avülse dişin bulunması gerektiğini düşünen hekimler ile uzmanlık dalları arasındaki ilişkinin istatistiksel açıdan anlamlı olduğu görüldü (p=0.002).
TARTIŞMA ve SONUÇ: Ağız-diş sağlığı konusunda önemli role sahip olan hekimlerin tıp eğitimi müfredatlarına ağız ve diş sağlığı konularına yer verilmesinin faydalı olacağı düşünülmektedir.

INTRODUCTION: The aim of this study was to evaluate the oral-dental health knowledge, attitudes and behaviors of the doctors working in the emergency medicine, pediatric services and family health centers.
METHODS: The data were obtained through a face-to-face questionnaire applied to 85 doctors. The questionnaire form was composed of three sections including demographic information, questions measuring attitudes and behaviours related to oral-dental health, and information about oral health. Descriptive statistical analysis and Chi-Square test were used.
RESULTS: It was determined that 90.6% of the doctors who participated in this study did not receive information about oral-dental health before and 80% did not consider their knowledge about oral-dental health sufficient. A statistically significant relationship was observed between the doctors who thought that caries in the decidious teeth should be treated (p=0.01) and doctors who thought that children should start dental cleaning from birth (p=0.045) and their specialties. In addition, the relationship between doctors who thought that an avulsed tooth should be found and their specialties was found to be statistically significant (p=0.002).
DISCUSSION AND CONCLUSION: It is thought that it would be beneficial to include the oral-dental health issues in the medical education curriculum of the doctors who play an important role in oral and dental health.

GİRİŞ ve AMAÇ: Bu çalışmasının amacı, maksillaya uygulanan implant destekli zirkonya-seramik kuronlarda implantların yerleştirme açısının stres dağılımları üzerindeki etkilerinin karşılaştırılmasıdır.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Karşılaştırma için dikey ve oblik yükleme kuvvetleri kullanılmıştır. Birinci büyük azı dişleri eksik olan maksiller kemiğin, implantların ve zirkonya-seramik kuronların üç boyutlu sonlu elemanlı modelleri kullanıldı. 10 mm uzunluğunda, 3,7 mm çapında dental implantlar modellendi. 300 N yük dikey ve oblik (dikey yönde 30°) yönlere uygulandı. İmplantların maksimum ve minimum von Mises stres değerleri hesaplandı.
BULGULAR: En yüksek stres değeri oblik yükleme kuvveti (663,83 MPa) olan 45° açılı, implant destekli modelin zirkonya alt yapısında yoğunlaştığı görüldü. 45° açılı implant destekli zirkonya-seramik kuron modellerin stres değerleri, diğer açılı implant modellerinden (dikey ve 15° açılı) daha yüksek bulundu. Oblik yükleme kuvvetlerine sahip stres değerleri, dikey yükleme kuvvetlerine göre daha yüksek bulundu.
TARTIŞMA ve SONUÇ: İmplantların maksillaya yerleştirilme açısı arttıkça, hem implantların boyun kısmındaki hem de implant destekli zirkonya-seramik kuronların servikalindeki stresler de artmaktadır.

INTRODUCTION: The purpose of this study was to compare the effects of the insertion angle of implants on stress distributions in implants of maxillar implant-supported zirconia-ceramic crowns.
METHODS: For comparison, vertical and oblique loading forces were used. Three-dimensional finite-element implant models of a maxillar section of bone with missing first molars and their zirconia-ceramic crowns were used. Dental implants of 10 mm in length, 3.7 mm in diameter were modelled. A load of 300 N was applied toward vertical and oblique (30o to the vertical) directions. Maximum and minimum von Mises stress values of the implants were calculated.
RESULTS: The highest stress value was concentrated in the zirconia framework of the maxilla 45o angled implant-supported zirconia-ceramic crown model with the oblique loading force (663,83 MPa). The stress values 45o angled implant-supported models were higher than other angled implant models (vertical and 15o angled). Stress values with oblique loading forces were higher than with vertical loading forces.
DISCUSSION AND CONCLUSION: As the angle of placement of the implants in the maxilla increases, stresses increase both in the neck of the implants and in the cervical of the implant-supported zirconia-ceramic crowns.

GİRİŞ ve AMAÇ: Bu çalışmanın amacı yaş tayininde uygulanabilirliği kolay olan Williems yönteminin Demirjian yöntemine göre doğruluğu ve güvenilirliğini Ege Bölgesi Türk çocuk popülasyonunda araştırmaktır. Williems yöntemi, Demirjiyan yöntemi ve kronolojik yaş arasında yaş gruplarının hiçbirisinde anlamlı bir fark saptanmadı (p>0.05). Sonuç olarak pediatrik popülasyonda yaş tayini için yöntemin kolay olması ve gerçek yaşa yakın sonuçlar vermesi nedeniyle Williems yöntemi önerilmektedir.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Ege Bölgesi’nde yaşayan yaşları 5-15 arası değişen 2000 (1000 erkek, 1000 kız) çocuk hastanın panoramik radyografileri retrospektif olarak incelendi ve yaşları Williems ve Demirjiyan yöntemleriyle hesaplandı. Cinsiyet ve yaşa göre ayırılan gruplar ile kronolojik yaş ve yöntemler arasındaki karşılaştırmalar eşleştirilmiş t-testi ile değerlendirildi.
BULGULAR: Williems yöntemi, Demirjiyan yöntemi ve kronolojik yaş arasında yaş gruplarının hiçbirisinde anlamlı bir fark saptanmadı (p>0.05).
TARTIŞMA ve SONUÇ: Sonuç olarak pediatrik popülasyonda yaş tayini için yöntemin kolay olması ve gerçek yaşa yakın sonuçlar vermesi nedeniyle Williems yöntemi önerilmektedir.

INTRODUCTION: The aim of the study was to evaluate the applicability and accuracy of age estimation using Willems method in Turkish children from the Aegeon region and to analyze the reliability of this method in different age groups for both genders.
METHODS: Panoramic radiographs of 2000 children (1000 females, 1000 males) aged between 5 and 15 years were examined by one observer. This retrospective study involved a contemporary aegean Turkish population. The chronological ages of the subjects were divided into 11 groups. These 11 groups consisted of children of the following ages 5 and 15. The paired t-test was used to compare all data according to gender and age groups.
RESULTS: No statistically significant difference was present between Williems method, Demirjiyan method and chronologic age in all ages groups (p>0.05).
DISCUSSION AND CONCLUSION: In conclusion, Williems method is suggested for age estimation in the pediatric population because it is easy to use and it has similar results compared to the chronologic age.

GİRİŞ ve AMAÇ: Bu çalışmanın amacı dört farklı kanal eğesinin ve gütaperkanın radyoopasitelerinin dijital radyografik teknik ve enerji dağılımlı X-ışını spektrometresi ile karşılaştırmalı olarak değerlendirilmesidir.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Reciproc,Reciproc Blue,Protaper ve paslanmaz çelik eğeleri ve gütaperka kon kullanıldı.Örneklerin dijital radyografik görüntüleri standart ışınlama koşulları sağlanarak elde edildi.Ek olarak, enerji dağılımlı X-ışını spektrometresi analizi ile test gruplarının kimyasal içerikleri saptandı.Materyallerin içerikleri ile radyoopasite değerleri arasındaki ilişki değerlendirildi.Veriler One-way ANOVA ve post-hoc Tukey analizi kullanılarak istatistiksel olarak karşılaştırıldı(p=0,05).
BULGULAR: Örneklerin radyoopasite değerleri büyükten küçüğe doğru Paslanmaz çelik,Reciproc,Reciproc Blue,Protaper ve gütaperka şeklinde belirlendi ve içeriklerindeki nikel, titanyum, demir ve çinko oranları ile uyumlu radyoopasite değerlerine sahip oldukları görüldü.Reciproc,Reciproc Blue,Protaper,paslanmaz çelik eğe radyoopasite değerleri arasında istatistiksel olarak fark olmadığı ortaya kondu(p>0,05).Eğe gruplarının tümü ile gütaperka arasındaki farkın ise istatiksel olarak anlamlı olduğu tespit edildi(p<0,05).
TARTIŞMA ve SONUÇ: Tüm materyallerin radyoopasite değerlerinin Uluslararası Standartlar Teşkilatı(ISO) ve Amerikan Ulusal Standartlar Enstitüsü(ANSIADA) tarafından tavsiye edilen minimum standart değerlerinin üzerinde oldukları tespit edildi.

INTRODUCTION: The aim of this study was to compare the radiopacities of four different root canal files and gutta-percha with digital radiographic technique and energy dispersion X-ray spectrometry.
METHODS: Reciproc, Reciproc Blue, Protaper and stainless steel files and gutta-percha cone were used.Digital radiographic images of specimens were obtained under standard exposure conditions.In addition, the chemical contents of the test groups were determined by energy dispersive X-ray spectrometry analysis.The relationship between the contents of the materials and the radiopacity values was evaluated. The data were compared statistically using One-way ANOVA and post-hoc Tukey analysis(p=0.05).
RESULTS: The radiopacity values of the samples were determined as Stainless steel file, Reciproc Blue, Protaper and gutta-percha from the highest to the least, and it was observed that they had radioopacity values compatible with the nickel, titanium, iron and zinc ratios in their contents. It was revealed that there was no statistical difference between the radiopacity values of Reciproc, Reciproc Blue, Protaper, and stainless steel files(p>0.05).The difference between all file groups and gutta-percha was found to be statistically significant(p<0.05).
DISCUSSION AND CONCLUSION: It was determined that the radiopacity values of all the materials were above the minimum standard values recommended by the International Standards Organization(ISO) and the American National Standards Institute(ANSIADA).

GİRİŞ ve AMAÇ: Bu çalışmanın amacı, endodontistler tarafından talep edilen konik ışınlı bilgisayarlı tomografi (KIBT) incelemelerinde ön teşhis/istek nedenlerinin dağılımının ve endodontistler tarafından belirlenen ön teşhislerin radyolojik tanı ile doğrulanma oranının belirlenmesidir.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Çalışmaya 01 Ocak-31 Aralık 2019 tarihleri arasında Ağız Diş ve Çene Radyolojisi biriminde gerçekleştirilen KIBT incelemelerine ait raporlar dahil edildi. Endodonti Anabilim Dalı tarafından talep edilen KIBT inceleme raporları belirlenerek, her bir incelemeye yönelik ön teşhis/istek nedenleri kaydedildi. Endodonti uzmanlarının KIBT görüntüleme taleplerine yönelik dağılım tanımlayıcı istatistik ile değerlendirildi. Endodontik ön teşhislerin radyolojik tanı ile doğrulanma oranları ise Wilson yöntemine göre hesaplandı ve %95 güven aralığı ile birlikte sunuldu.
BULGULAR: Çalışmaya dahil edilen 4325 adet KIBT raporunun 329 tanesinin (%7,60) endodontik patolojilerin incelenmesi amacıyla talep edildiği belirlendi. En sık görülen endodontik ön teşhis/istek nedeni apikal lezyon tetkiki (%39,36), kök kanal morfolojisinin değerlendirilmesi (%22,22) ve vertikal kırık (%20,63) şeklinde sıralanmaktaydı. Endodontik ön teşhislerin radyolojik tanı ile doğrulanma oranının en yüksek olduğu patoloji internal rezorbsiyon (%86), en düşük olduğu patoloji ise vertikal kırık (%40) olarak belirlendi. Tüm olgular değerlendirildiğinde endodontik ön teşhislerin radyolojik tanı ile doğrulanma oranı %55 olarak hesaplandı.
TARTIŞMA ve SONUÇ: İnternal rezorbsiyon olguları radyolojik olarak en sık doğrulanan ön teşhis olurken, doğrulanma oranı vertikal kırık şüphesiyle KIBT incelemeye yönlendirilen olgularda düşmektedir.

INTRODUCTION: The aim of this study was to identify endodontic prediagnoses and referral reasons for Cone Beam Computed Tomography (CBCT) examinations, and to determine the radiological confirmation rate on archived CBCT reports.
METHODS: Radiological reports from CBCT examinations performed between January 01-December 31, 2019 were scanned through the archives. CBCT examination that were requested by endodontists were identified and endodontic prediagnoses were recorded for each examination. The distribution of endodontic prediagnoses was analyzed using descriptive methods. The radiological confirmation rate between endodontic prediagnoses and radiological diagnosis was calculated using Wilson’s method with 95% confidence interval.
RESULTS: A total of 4325 CBCT reports were included. Among these 329 CBCT examinations (7.60%) were performed for the diagnosis of endodontic pathologies. The most common reasons for CBCT referral were examination of apical lesion (39.36%), root canal morphology (22,22%) and vertical fracture (20.63%). Internal root resorption was the highest radiologically confirmed pathology, while confirmation rate for vertical fracture was the lowest. The overall radiological confirmation rate for endodontic prediagnoses was calculated as 55%.
DISCUSSION AND CONCLUSION: According to our results a prediagnosis of internal root resorption is commonly confirmed by CBCT, while the radiological confirmation rate for suspected vertical root fracture is low.

GİRİŞ ve AMAÇ: Profilaktik polisaj protokollerinin farklı rezin kompozitlerin yüzey pürüzlülüğü üzerine etkisini incelemektir.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Üç farklı rezin kompozit kullanılmıştır: nanohibrit(Charisma Topaz-CT), yüksek visköziteli bulk-fill(Filtek Bulk Fill-FB) ve düşük visköziteli bulk-fill(Metafil Bulk Fill-MB). Toplam 120 adet disk şeklinde örnek(çap: 4mm,kalınlık: 2mm) hazırlanmış ve LED ışık cihazı ile 20 s boyunca polimerize edilmiştir(1000 mW/cm2). Polisaj işlemleri, alüminyum oksit diskler(OptiDisc) ile gerçekleştirilmiş ve farklı profilaktik polisaj protokollerine göre rastgele 4 alt gruba ayrılmıştır(n=10): 1)kontrol(profilaktik polisaj protokolü yok), 2)polisaj patı, 3)air-polishing, 4)air-polishing+polisaj patı. Yüzey pürüzlülüğü(Ra,μm), kontakt profilometre(Marsurf M 300C) ile ölçülmüştür. Veriler, iki yönlü ANOVA ve Bonferroni testleri kullanılarak değerlendirilmiştir(p<0,05).
BULGULAR: Profilaktik polisaj protokolleri kıyaslandığında, MB ve CT için, kontrol ve polisaj pat grupları, air-polishing ve air-polishing+polisaj patı gruplarına göre istatistiksel olarak daha düşük yüzey pürüzlülüğü göstermiştir. FB için, polisaj patı grubu, air-polishing grubuna göre istatistiksel olarak daha düşük yüzey pürüzlülüğü göstermiştir. Rezin kompozitler kıyaslandığında, kontrol grubu için, CT, MB ve FB’e kıyasla istatistiksel olarak daha düşük yüzey pürüzlülüğü göstermiştir. Profilaktik polisaj protokolleri için, CT, MB’e kıyasla istatistiksel olarak daha düşük yüzey pürüzlülüğü göstermiştir(p<0,05).
TARTIŞMA ve SONUÇ: Tüm test edilen kompozitler için, air-polishing, polisaj patına kıyasla daha fazla yüzey pürüzlülüğüne neden olmuştur. Ayrıca, tüm profilaktik polisaj protokolleri için düşük vizköziteli bulk-fill, nanohibrit kompozite kıyasla daha yüksek yüzey pürüzlülüğü göstermiştir.

INTRODUCTION: Evaluation the effect of prophylactic polishing protocols on the surface roughness of different resin composites.
METHODS: Three different resin composites were used: nanohybrid(Charisma Topaz-CT), high-viscosity bulk-fill(Filtek Bulk Fill-FB) and low-viscosity bulk-fill(Metafil Bulk Fill-MB)(N=40). Totally 120 disc-shaped specimens(diameter: 4mm,thickness: 2mm) were fabricated and polymerized with LED light-curing device for 20s(1000 mW/cm2). The polishing procedures were performed with aluminum oxide discs (OptiDisc) and randomly subdivided into four groups according to different prophylactic polishing protocols(n=10): 1)control(no prophylactic polishing protocol), 2)polishing paste, 3)air-polishing, 4)air-polishing+polishing paste. The surface roughness(Ra,μm) were measured by a contact profilometry(Marsurf M 300C). Data were statistically analyzed with two-way ANOVA and Bonferroni tests(p<0.05).
RESULTS: Regarding the polishing protocols, for MB and CT, control and polishing paste groups showed significantly lower surface roughness than air-polishing and air-polishing+polishing paste groups. For FB, polishing paste group showed significantly lower surface roughness than air-polishing group. Regarding the resin composites, for control group, CT showed significantly lower surface roughness than MB and FB. For all prophylactic polishing protocols, CT showed significantly lower surface roughness than MB(p<0.05).
DISCUSSION AND CONCLUSION: Air-polishing caused higher surface roughness than polishing paste for all tested composites. Besides, low-viscosity bulk-fill showed higher surface roughness than nanohybrid composite for all prophylactic polishing protocols.

Halitozis, bireylerin ekspirasyon havasında mevcut olan ağız içi veya ağız dışı faktörler ile ilişkili nahoş kokuyu ifade etmektedir. Günümüzde bireylerin ideal hayat tarzları ve kişisel görünümlerine verdikleri önemin giderek artması nedeniyle, ağız kokusu önemli bir stres ve rahatsızlık kaynağı haline gelmiştir. Sosyal ve psikolojik olumsuz etkilerin yanı sıra, halitozis vücuttaki ciddi bir sistemik hastalığın habercisi de olabilmektedir. Halitozis ile ilişkili mevcut sınıflandırmaların standardize olmaması ve farklı ağız kokusu tiplerini net şekilde tanımlamaması nedeniyle yakın geçmişte yeni bir sınıflandırma sistemi önerilmiştir. Bu makalenin amacı, toplumun büyük bölümünü etkileyen ciddi bir sağlık sorunu olan halitozis için önerilen güncel sınıflandırma sistemi ile birlikte, teşhis yöntemleri ve tedavi yaklaşımlarını sunmaktır.

Halitosis describes unfavourable/unacceptable odour in the expired air originating from both intra-oral and extra-oral causes. Individuals with bad breath suffer social anxiety which eventually leads to poor oral health-related quality of life. Besides its adverse impacts on psychology and social aspects, halitosis can also be an indicator of severe systemic diseases. A new standardized and etiology-based classification system has been proposed recently to overcome drawbacks of former classification systems such as non-standardized typing and lack of specific description for different types of halitosis. The aim of this article is to present current classification system and etiological factors for halitosis, along with diagnostic methods and therapeutic approaches.