Lazer teknolojisi diş hekimliğinin hemen hemen bütün dallarında kullanılmaktadır. Lazer tiplerindeki gelişimlerin devam etmesiyle, lazerin uygulama alanları da giderek artmaktadır. Literatür araştırması yapıldığında lazerlerin protez uygulamalarında kullanılmalarıyla ilgili birçok farklı çalışmalara rastlanmaktadır. Bu derlemenin amacı lazerlerin diş hekimliğinde ve protez öncesi ağız hazırlığında kullanımı hakkında bilgi vermektir.

Laser technology is almost used in every branches of dentistry. With the developments in laser types, their application areas are increasing continiously. When the literatures are evaluated it’s encountered that there are many studies about prosthetic applications of lasers. The purpose of this review is to give general information about their use in dentistry and additionally to give information about the preprosthetic treatments that can be done with the laser techonology.

Tam dişsizliğin implant destekli tam protezler ile tedavisi protezin stabilitesi ve fonksiyonunu arttırmak, hastanın rahatsızlığı ve ağrısını azaltmak ve dolayısıyla hasta memnuniyetini sağlamak amacıyla yapılmaktadır. İmplant destekli tam protezlerde top başlı, bar, mıknatıs veya teleskop tutuculu sistemler kullanılmaktadır. Bu derlemede implant-destekli tam protezlerde kullanılan tutucu sistemlerin endikasyonları, kontrendikasyonları, avantajları, dezavantajları, uygulanma şekilleri anlatılmakta ve sistemlerin birbirlerine göre üstünlükleri değerlendirilmektedir. İmplant destekli tam protezlerde kullanılan tutucu sistemin seçimi tüm bu faktörleri ve hastanın beklentilerini de dikkate alarak hekimin dikkatlice karar vermesi gereken bir olaydır.

Treatment of edentulousness with implant-supported complete dentures enhances stability and function, reduces pain and discomfort, and ensures patient satisfaction. Ball attachments, bars, magnets or telescopic systems are used in implant-supported complete dentures. In this review, indications- contraindications, advantages, disadvantages, clinical applications are described and compared. The dentist should decide for the type of the attachment for implant-supported complete dentures by considering the factors discussed and patient expectations.

İnme, beynin kan kaynağında azalma sonucu meydana gelen beyin hasarıdır. İnmenin patofizyolojisinde enflamatuar olayların da rol oynadığı bilinmektedir. Periodontal hastalıklarda oluşan lokal enflamasyon, sistemik proenflamatuar sitokin düzeyini arttırarak endotelyal disfonksiyona ve ateroskleroza neden olabilmektedir. Diğer kronik enflamatuar hastalıklar gibi periodontal hastalıkların da inme patofizyolojisinde rol alabileceğine dair kanıtlar mevcuttur. Bu derlemede inme ve periodontal hastalık ilişkisine yönelik güncel veriler değerlendirilmektedir.

Stroke is the brain damage due to disturbance in the blood supply to the brain. It was known that inflammatory events play a role in the stroke pathophysiology. Local inflammation caused by periodontal diseases may results in endothelial dysfunction and atherosclerosis by increasing the level of systemic pro-inflammatory cytokines. There are some evidences that periodontal diseases may play a role in the development of stroke just like other acute inflammatory diseases. This review assessed recent evidences regarding the relationship between stroke and periodontal disease.

AMAÇ: Bu çalışmada, intraoral uygulamalar için ipek, kromik gut, polipropilen, polyester ve poliglaktin 910 sütür materyallerine karşın lokal doku reaksiyonunun değerlendirilmesi amaçlandı.
YÖNTEMLER: Yirmi altı adet erkek Yeni Zelanda tavşanının palatal mukozasına her hayvanda beş biyomateryalin hepsi olacak şekilde 118 sütür konuldu. Hayvanlar yumuşak bir diyetle beslendi. Histolojik incelemeler yapılmak üzere hayvanların yaşamları 2, 4 ve 8. günlerde sonlandırıldı. Sütür materyallerini de içeren yumuşak doku örnekleri ışık mikroskopisi için hazırlanarak sütür traktusu üzerindeki eozinofil infiltrasyonu dahil enflamatuvar sahalar değerlendirildi.
BULGULAR: Sütür sahasında (Z1) ikinci günde, sütür materyalleri arasında anlamlı farklılık gözlenmedi. Dördüncü günde, polipropilen ve katgütte Z1 çapı poliglaktin 910’a göre daha küçük gözlendi. İpek, katgüt, polipropilen ve poliglaktin 910’a kıyasla sekizinci günde dakron da daha geniş Z1 çapı bulundu. Dakron grubunda sekizinci günde ortalama Z2 çapı, katgüt (p<0,05) ve poliglaktin 910’a (p<0,01) göre daha geniş bulundu. Ayrıca ipek materyalin Z2 çapı poliglaktin 910’a göre de anlamlı şekilde geniş gözlendi (p<0,05). Kullanılan sütür materyallerinin eozinofil değerleri arasında anlamlı farklılık bulunmadı (p>0,05).
SONUÇ: Bu çalışmanın sınırları içerisinde, ipek ve dakron sutur materyallerinin dokuda daha şiddetli enflamatuvar reaksiyon oluşturduğu söylenebilir. Cerrahi uygulamalarda cerrahlar, intraoral kullanım için sutur materyalleri seçerken bölgede oluşacak doku reaksiyonlarını da dikkate alması gerekmektedir.

OBJECTIVE: The objective of this study was to evaluate local tissue reactions at silk, chromic gut, polypropylene, polyester, and polyglactin 910 suture materials for intraoral applications.
METHODS: One hundred eighteen sutures were placed into the palatal mucosa of 26 male New Zealand rabbits so that each animal included all five biomaterials. The animals were fed a soft diet and decapitated 2, 4, or 8 days after suture placement. Soft tissue specimens including suture materials were prepared for light microscopy to determine the inflammatory zones including eosinophil infiltration on the suture tract.
RESULTS: No significant differences were observed in the sutural zone diameter (Z1) between the suture materials at the 2nd day. At the 4th day, polypropylene and catgut had a lesser Z1 diameter compared to polyglactin 910. Dacron presented the widest mean Z1 diameter compared to polyglactin 910 (p<0.01), catgut (p<0.01), polypropylene (p<0.05) and silk (p<0.05) at the 8th day. On the day 8, the largest mean Z2 diameter was observed in dacron group compared to the mean Z2 values of catgut (p<0.05) and polyglactin 910 (p<0.01). Also the mean Z2 values of silk were significantly wider compared to polyglactin 910 (p<0.05). There was no difference between the eosinophil scores of the suture materials (p>0.05).
CONCLUSION: Within the limitations of the present study, it may be said that silk and dakron sutures apparently induced more severe inflammatory reactions. When selecting a suture material for intraoral use the surgeons should take into consideration the tissue reaction caused by materials.

AMAÇ: Bu çalışmanın amacı farklı adeziv sistemler kullanılarak gerçekleştirilen sınıf II amalgam restorasyonların mikrosızıntı değerlerinin karşılaştırılmasıdır.
YÖNTEMLER: Yirmi sekiz adet çürüksüz küçük-azı dişine standart sınıf II kaviteleri açıldı ve dişler rastgele 4 çalışma grubuna ayrıldı. Gruplara sırasıyla Scotchbond Multi-Purpose (SMP), Scotchbond Multi-Purpose Plus (SMPP) ve Amalgambond-Plus (AP) uygulandı. Kontrol grubu (K) olarak ayrılan son gruba herhangi bir adeziv uygulaması yapılmadı. Amalgam restorasyonları tamamlanan dişlere daha sonra ısısal döngü işlemi uygulandı. Boya penetrasyonu için çini mürekkebinde bekletilen örnekler kesitlere ayrıldıktan sonra ışık mikroskopu altında gingival ve oklüzal olmak üzere iki ayrı bölgeden skorlandı. Veriler istatistiksel olarak değerlendirildi.
BULGULAR: Çalışma gruplarına ait mikrosızıntı değerleri arasındaki fark hem oklüzal hem de gingival bölgede istatistiksel açıdan anlamlı idi (p<0.05). Her iki bölgede de en yüksek sızıntı değerlerini kontrol grubuna ait örnekler sergiledi (p<0.05). Buna karşın üç farklı tip adeziv sistemin kullanıldığı test gruplarına ait mikrosızıntı değerleri arasındaki fark oklüzal bölgede anlamlı değilken (p≥0.05), gingival bölgede önemliydi (p<0.05). Ayrıca, AP’ın kullanıldığı örneklerde hem oklüzal hem de gingivalde “0” sızıntı değerine ulaşıldı.

SONUÇ: Amalgam restorasyonlar için özel geliştirilmiş adeziv sistemlerin, bu materyale ait mikrosızıntı değerlerinin azaltılmasında daha etkili olduğu tespit edilmiştir.

OBJECTIVE: The purpose of this study was to compare the microleakage of class-II amalgam restorations prepared with different adhesive systems.
METHODS: Standard class-II cavities were prepared on 28 caries-free premolar teeth and randomly divided into 4 working groups. Scotchbond Multi-Purpose (SMP), Scotchbond Multi-Purpose Plus (SMPP) ve Amalgambond-Plus (AP) were applied to the test groups, respectively. No adhesives were applied to the last group which was kept as the control (K) group. After the completion of amalgam restorations, teeth were thermocycled. Then they were immersed into indian-ink, sectioned and scored under light-microscope for both gingival and occlusal regions. Data were analized statistically.
RESULTS: There were statistically significant differences in both occlusal and gingival microleakage values of the groups (p<0.05). The specimens in the control group presented the highest scores in two regions (p<0.05). However, the differences between the test groups where 3 different adhesives had been used were not significant (p≥0.05) in occlusal region, but significant in gingival (p<0.05). The score “0” had been achieved for the specimens where AP was applied for both regions.
CONCLUSION: Adhesives that are manufactured specially for the amalgam restorations have been found to be more effective in decreasing the microleakage values of that restoration material.

AMAÇ: Süper oksit su (SOW), NaOCl, klorheksidin ve EDTA’in E. faecalis ve C. albicans üzerindeki antimikrobiyal etkinliklerinin disk difüzyon (DDT) ve direkt temas testleri (DCT) ile değerlendirilmesi.
YÖNTEMLER: Disk difüzyon testinde, her solüsyondan 20 µl kağıt disklere emdirilerek mikroorganizmaların bulunduğu agar kaplarına yerleştirildi. İnhibisyon zonları 24 saat sonunda ölçüldü. Direkt temas testinde, mikroorganizmaların ekildiği agar kaplarına solüsyonlar konuldu. Belirlenmiş sürelerde örnek ve agar kültürünün temas ettiği ve etmediği alanlardan transferler gerçekleştirildi. Ölçümler mikrobiyal büyüme var/yok olarak okundu ve Kruskal-Wallis ve Mann-Whitney U testleri kullanılarak istatistiksel analiz yapıldı.
BULGULAR: Disk difüzyon testinde, tüm solüsyonlarda, farklı seviyelerde inhibisyon zonu gözlendi. E.faecalis ve C. albicans karşısında CHX ve EDTA anlamlı antimikrobiyal etkinlik gösterdi (p<0.05). Direkt temas testinde, tüm test solüsyonlar her iki m.organizmayı tüm zaman aralıklarında elimine etti (p>0.05). EDTA’in etkinliğinin uzayan temas süresi ile doğru orantılı olarak arttığı saptandı.
SONUÇ: NaOCl, CHX ve EDTA her iki test m.organizmalar üzerinde etkili bulundu. Ancak SOW’un etkinliği iki test yönteminde farklılık gösterdi.

OBJECTIVE: To assess the antimicrobial efficacy of super oxidized water (SOW), NaOCl, chlorhexidine, and EDTA against Enterococcus faecalis and Candida albicans using disc diffusion (DDT) and direct contact (DCT) tests.
METHODS: In DDT, 20 µl of each solution was impregnated to paper discs and the discs were placed on agar plates containing either microorganism. The inhibition zones were measured after 24 h. In DCT, each solution was placed on the surface of agar plates that had been inoculated with each microorganism. After predetermined periods, transfers were made from the contact area between the test specimen and the cultured agar and from the area that had not been in contact with the test specimens. The results were read as presence/absence of microbial growth and statistical analysis was performed using Kruskal-Wallis and Mann-Whitney U-test test.
RESULTS: In the DDT, all solutions exhibited inhibition zones in varying degrees. CHX and EDTA showed significant antimicrobial properties against E. faecalis and C. albicans (p<0.05). In the DCT, all irrigants eliminated both microorganisms in all time intervals (p>0.05). Albeit, EDTA’s antimicrobial activity increased with the prolonged contact time.
CONCLUSION: NaOCl, CHX, and EDTA were effective against both microorganisms. However, the antimicrobial efficiency of SOW differed between tests.

Diş çekimi sonrası erken implantasyon veya geç implantasyon için yapılan alveol kret ogmentasyonunda yumuşak dokunun primer örtülmesi için farklı flap teknikleri kullanılmaktadır. Bu olgu sunumunun amacı kemik ogmentasyonu operasyonlarında yumuşak doku örtülmesinde labiyal saplı adacık flab uygulanan 3 hastanın sunumu ve uygulamanın sonuçlarının değerlendirilmesidir. Ogmentasyon sonrası üç hastanın bir tanesine immediyat implantasyon yapılırken diğer ikisine geç implantasyon yapılmıştır, her 3 hastada da yumuşak doku örtülmesi primer olarak sağlanmış ve iyileşme sorunsuz olarak gerçekleşmiştir. Yumuşak doku örtülmesinde labiyal saplı adacık flap yöntemi uygulanan 3 vakada başarılı bulunmuştur.

Various procedures for obtaining soft tissue coverage of augmented areas for late or immediate implant placement have been used. The purpose of this case report is to present 3 cases treated by labial pedicle island falp for soft tissue closure after bone augmentation followed by late or immediate implant placement and to evaluate the healing of this soft tissue closure technique. After augmentation late implant placement was applied to 2 of the patients while immediate implant placement was used for the other patient. The primer soft tissue coverage was obtained in all patients and the healing of the soft tissue was uneventful. The labial pedicle island flap was found successful in maintenance of soft tissue closure in these 3 cases.